گلـــوی ســاز دلتنگــی ، پــر از فریــــاد خـــاموشـه . . . (چه رسم ناهماهنگی ، همیشه رسم تقدیره)       نمیشـه دل به هرکس داد / نمیشـه از نفس افتاد    پرنده با پر بستـه ، نمیشه از قفس آزاد   نمیشه شب به شب خوابید ،  فقط کابوس وحشت دید   نمیشه در سکوت خود ، صدای گریه رو نشنید   نمیشه غرق در غم بود ، ولی از گریه رو گردوند   نمیشه تا ته آواز ، فقط از ترس فردا خوند   گلـوی ساز دلتنگی ،  پر از فریاد خاموشه   دوباره سر بده هق هق ،  بذار دست صدا رو شه   نمیشه دل به هر کس داد / نمیشه دل به هر کس بست   نمیشه رفت و راهی شد ،  رسید اما به یک بن بست   چه رسم ناهماهنگی ، همیشه رسم تقدیره   نمیشه بود و عاشق بود ، واسه عاشق شدن دیره . . .

کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروکه ویران را ، کسی حال من غمگین نمی پرسد . . .       کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروکه ویران را   کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم   ومن شمع می سوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند   و من گریان ونالانم و من تنهای تنهایم   درون کلبه ی خاموش خویش اما   کسی حال من غمگین نمی پرسد   و من دریای پر اشکم که توفانی به دل دارم   درون سینه ی پرجوش خویش اما   کسی حال من تنها نمی پرسد   و من چون تک درخت زرد پاییزم   که هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او   و دیگر هیچی از من نمی ماند

یادگاری، لب فرو بند و مگو آنچه از یار سفرکرده ام است که تمام دنیا به کلامی بند است به نگاهی بسته است